Papusza (Bronisława Wajs) była cygańską poetką piszącą w języku romskim. Pochodziła z grupy etnicznej Polska Roma (polscy Romowie nizinni). Urodziła się 17 sierpnia 1908 lub 30 maja 1910 w Lublinie, zmarła 8 lutego 1987 w Inowrocławiu. Jej ojciec zmarł na Syberii, a matka – Katarzyna Zielińska – ponownie wyszła za mąż za Jana Wajsa.
Poznańskie literatki: Wisława Szymborska
WISŁAWA SZYMBORSKA — polska poetka, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.
Urodziłam się na Ziemi Wielkopolskiej, co oczywiście nie jest żadną moją zasługą – ale tutaj pracował mój ojciec i jeszcze do niedawna żyli ludzie, którzy go pamiętali. Na tej ziemi odnajduję za każdym razem swoje pierwsze ujrzane w życiu krajobrazy. Tutaj było (i jeszcze jest, choć mniejsze) moje pierwsze jezioro, pierwszy las, pierwsza łąka i chmury.
Poznańskie Literatki: Łucja Danielewska
ŁUCJA DANIELEWSKA — poetka, autorka książek prozatorskich i licznych przekładów.
O Łucji Danielewskiej nie można mówić inaczej, jak tylko z przymiotnikiem „poznańska”, ponieważ niemal całe swe życie związała z miastem, w którym 6 listopada 1932 r. przyszła na świat. Urodziła się zresztą w jego sercu, w stojącej na rogu ul. Wrocławskiej i Starego Rynku kamienicy ozdobionej charakterystyczną płaskorzeźbą dziewczyny z gołębiem. Tuż za rogiem, w kościele św. Stanisława, zwanym popularnie Farą, w czerwcu 1931 r. na ślubnym kobiercu stanęli jej rodzice: Jan Kowalkiewicz, miłośnik literatury klasycznej i teatru, oraz Gabriela z domu Stroińska.
Znana z tradycji patriotycznych rodzina zajmowała się kupiectwem, a stałym klientem prowadzonej przez nią Składnicy Drewna Budowlanego przy Drodze Dębińskiej 2 była Opera Poznańska. W czasie okupacji małą Łucję wraz z braćmi – Stanisławem i Władysławem – oraz rodzicami wysiedlono do Warszawy. Po upadku Powstania Warszawskiego trafili do obozów w Pruszkowie i Flossenbürgu, a po wojnie powrócili do rodzinnego miasta. Tu przyszła poetka ukończyła szkołę podstawową, Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki oraz roczne Liceum Administracyjne i w 1951 r. zdała maturę.
Poznańskie literatki: Grażyna Banaszkiewicz
GRAŻYNA BANASZKIEWICZ — poetka, reżyser telewizyjnych filmów dokumentalnych i programów poetyckich:
„uprawiam Paryż marzeń wspomnień złudzeń ogrodów
pracowicie zagospodarowywanych przez przybyszów z
Dalekiego Wschodu
melodią kataryniarza przed Centre Pompidou”
Poznańskie literatki: Jadwiga Badowska
JADWIGA BADOWSKA — polska poetka, organizatorka teatrów oraz reżyserka słuchowisk:
Książeczka „Uliczkami po Poznaniu” Jadwigi Badowskiej z kolorowymi ilustracjami Hanny Czajkowskiej to obowiązkowa lektura małych poznaniaków. Wiersze prowadzą ich pod pomnik Adama Mickiewicza, przedstawiają orła na Ratuszu, koziołki na wieży, Pręgierz na Starym Rynku, pomnik Powstańców Wielkopolskich, poznańską Skałkę, jak nazywane jest Wzgórze św. Wojciecha, zamek Przemysła, pegaza na dachu Opery, opowiadają o sobótkowej nocy i odbywającym się w Poznaniu Jarmarku Świętojańskim. Badowska prezentuje też w tomiku poznańskich rękodzielników: zegarmistrza z ul. Zegarowej, naprzeciw Ratusza, a także szewca, kowala, stolarza, garncarza.
Poznańskie literatki: Wanda Chotomska
WANDA CHOTOMSKA — pisarka, autorka wierszy i opowiadań dla dzieci i młodzieży m.in. „Koziołki Pana Zegarmistrza”:
Bohaterami swojej wierszowanej bajki warszawska poetka uczyniła poznańskie koziołki. To właśnie jej zawdzięczamy spopularyzowanie tych sympatycznych blaszanych zwierząt także poza granicami Wielkopolski. Wanda Chotomska całe życie zawodowe i prywatne związała ze stolicą, ale czasem gościła w Poznaniu. Niewątpliwie koziołki są jedną z największych atrakcji turystycznych Poznania. Można je oglądać codziennie w południe, kiedy nad zegarem w fasadzie Ratusza otwierają się niewielkie drzwi, a koziołki rozpoczynają ze sobą walkę, trykając się rogami. Przywiązanie poznaniaków do koziołków jest oczywiste. Kiedy w 1997 r. jednemu z nich odpadła prawa przednia noga i spadła na ziemię, któryś z przechodniów natychmiast ją zabrał. Strażnicy miejscy rzucili się za nim w pościg, ale nogi nie znaleźli. Na szczęście odnalazła się później i wróciła do właściciela. Kolejna awaria przytrafiła się koziołkom 4 marca 2007 r. Zepsuty mechanizm udało się szybko naprawić jego konstruktorowi i głównemu konserwatorowi koziołków – Stefanowi Krajewskiemu.
Poznańskie literatki: Emilia Waśniowska
EMILIA WAŚNIOWSKA — poetka i polonistka.
Gdy konieczne stało się drogie leczenie Emilii Waśniowskiej, Poznań o niej nie zapomniał. W Zamku odbywały się koncerty charytatywne, a rzesza przyjaciół i uczniów poetki nie pozwalała jej na odczuć osamotnienia. Zmarła, gdy zebrana była już jedna czwarta sumy potrzebnej na skomplikowaną chemioterapię.
Poznańskie literatki: Julia Woykowska
JULIA WOYKOWSKA — pisarka, publicystka, redaktorka, dyplomatka:
Szarlatany, szarlatany! Duch kłamstwa wieje po waszych zakładach; formy przyzwoitości, bojaźń opinii – oto cała zasada ich moralności… Panny mają się rumienić, mają w oczy mężczyznom nie patrzeć idąc przez ulicę, nie oglądać się, a w kościele patrzeć w książkę do nabożeństwa, dygać zręcznie i miłostek wystrzegać się… Jeżeli piętnuje się publicznie rajfurki nierządu, czemuż takich pań trzymających pensje nie stawiają pod pręgierz?
Poznańskie literatki: Joanna Olech
JOANNA OLECH — polska graficzka, autorka książek dla dzieci i młodzieży.
Za napisanymi przez Joannę Olech książkami przepadają nie tylko dzieci, ale także dorośli. Nad „Dynastią Miziołków” można zaśmiewać się do łez. Nic dziwnego, że ta rodzinna, ciepła i dowcipna książka została nagrodzona w 1995 r. Nagrodą im. Kornela Makuszyńskiego, a w 1996 r. okrzyknięto ją Bestsellerem Roku wśród książek dla dzieci.
Poznańskie literatki: Bianka Rolando
BIANKA ROLANDO — pisarka, artystka sztuk wizualnych:
Włoskie korzenie, bogata osobowość oraz niewątpliwy talent artystyczny, kształcony na poznańskiej Akademii Sztuk Pięknych, złożyły się na interesujący debiut literacki Bianki Rolando – zbiór opowiadań „Rozmówki włoskie” (2007) – uhonorowany w roku 2009 Medalem Młodej Sztuki. Punktem wyjścia swych narracji autorka uczyniła klasyczne dzieła malarzy śródziemnomorskich, takich jak da Vinci, Caravaggio, Tycjan, Mantegna czy Massacio. Czarno-białe zdjęcia ich malowideł, ilustrujące teksty Rolando, sąsiadują z jej grafikami offsetowymi, których bazę stanowiły fotografie, nierzadko obskurnych, miejsc i obiektów we Włoszech – zestawienie tych dwóch, kontrastujących ze sobą, typów obrazów odnajduje swój sens w zaproponowanych przez pisarkę interpretacjach.
